Separate and every deadly

De afgelopen week was een beetje een ongeluksweek voor me. Deze week zou ik mijn tweede week vrijwilligerswerk hebben bij de Doorstep school, iets waar ik echt naar uit keek. Helaas werd ik zondagavond ziek (het moest er eens van komen natuurlijk) en heb drie dagen in bed gelegen. Donderdagmiddag vond ik het echt genoeg geweest en ben ik een halve dag gaan werken, en ook vrijdag heb ik bijna de hele dag gewerkt.
Voor zaterdag hadden Connie, Ime en ik een tripje buiten de stad gepland. Ik heb frisse lucht en wat groen nodig na zo’n lange tijd alleen maar stadsdrukte om me heen. We stonden dapper om 5.45 uur op om een vroege bus naar Sinhagad Fort te pakken. Sinhagad ligt zo’n 30 km. buiten Pune en is een populaire bestemming voor de stadsmensen om te trekken en schone longen te krijgen. Helaas stond Ime een beetje ziekjes op, dus gingen Connie en ik met zijn tweetjes op weg. De bus bleek later te vertrekken dan gedacht, dus hebben we in de vroege ochtend een fijn rondje gelopen rondom de Shaniwar Wada (letterlijk het Zaterdags Huis), het fort in de binnenstad van Pune. We bezochten een mooie Ganesh tempel, die al veel bezoekers trok, zelfs op dit uur. Met de blessing van de populaire god der reizigers vertrokken we met de locale bus richting Sinhagad (eindelijk met een “echte” Indiase bus!). Vanaf het eindpunt liepen we omhoog de bergen in, naar een bestemming die lag verscholen in de wolken. In deze periode, de moesson, is de natuur absoluut groener en frisser en is het makkelijker om je te bewegen. Het is de hele dag droog gebleven en het was perfect wandelweer. Maar helaas bleef het niet zo perfect; door een stom ongeluk gleed ik uit over de losse stenen en heb ik mijn rechter enkel verzwikt. De klim naar beneden ging twee keer zo langzaam omdat ik met elke voorzichtige stap moest uitkijken. Ik baal ontzettend dat dit onze leuke trip heeft verpest en ik nog niet het fort heb kunnen zien. It happens. We hebben alsnog lol gehad en de omgeving was groen en bloeiend. We zijn teruggereden en ik heb voor de verandering de rest van de middag op bed gelegen met ijs op mijn voet, totdat de pijn te erg werd en ik voor de zekerheid naar het ziekenhuis ben gegaan. Connie ging gelukkig met me mee en heeft ervoor gezorgd dat er keurig een riksja voor de deur kwam gereden, aangezien lopen moeilijk is.
Indiase ziekenhuizen (althans, deze) zijn best prima, beter zelfs dan de Griekse. De dokter heeft naar mijn enkel gekeken. Er is een röntgenfoto gemaakt voor de zekerheid en er was gelukkig niks gebroken. Met medicijnen, enkelbanden en veel goed advies ben ik naar huis gegaan, om ook de zondag (vandaag) op bed door te brengen met mijn voet omhoog. Tja.

Zaterdagavond zijn we wel nog op pad geweest, om ons halve tripje goed te maken. Met Shintu, een collega, begaven Connie en ik ons naar de bioscoop. Helaas bleek de film niet te draaien en hebben we ons maar naar een goed Chinees restaurant begeven. De rest van de avond hebben we lui bij Shintu doorgebracht. Toen het NL elftal ook nog van Rusland verloor had ik het even gehad ;)

Volgende week komt een aantal mensen van BSL overgevlogen, dat betekent een intensieve werkweek. Ook ga ik met Edwin, de productie&IT manager spreken over zijn aabod: hij heeft me een baan als projectcoordinator redactie&productie aangeboden bij BSL! Ik heb al ja gezegd al zijn de details nog niet bekend en is er nog niks ondertekend.
De 13e juli vertrekken Connie en Vidya al weer naar Duitsland, omdat hun visum helaas niet verlengd kan worden door stomme bureaucratische regeltjes. Ook Irene vertrekt vroeger, op de 17e, en Ime is in deze periode op vakantie. Dat zou betekenen dat ik de laatste 10 dagen dat ik hier in India ben, helemaal alleen ben… Niet zo fun. Ik wil niet weg uit India, ook al was deze week een beetje een ongeluksweek heb ik het nog steeds heel erg naar mijn zin. Maar als iedereen vertrekt en ik overblijf gaat de lol er ook wel vanaf. Daarbij wil Edwin graag dat ik zo snel mogelijk bij BSL begin, en maakt hij zich hard om me hier op dezelfde dag als Irene te laten vertrekken. Een moeilijke taak: ik ben ten eerste de enige Nederlander hier als Ime weg is, en daarbij de laatste intern. Crest zal moeilijk gaan doen en Duitsland (Springer) nog veel moeilijker. Hij heeft echter ook invloed hier en in Springer dus ik wacht rustig af.

Er is uiteraard ook nog leven naast het werk. Zo zijn we woensdagavond naar de Shisha café geweest met een berg leuke mensen (Fransen, Spanjaarden, Nepalesen, Indiërs, Nederlanders, Duitsers, en een Zwitser.. en vast nog meer ;) ). Er was een live jazzavond en de band speelde erg goed. Het gezelschap was goed, de sfeer relaxed, en al was ik eigenlijk nog ziekjes was het een fijne avond. In de weekenden is er altijd wel ergens een feestje of twee; vorig weekend was er een brazilian party en zijn we nog naar de scream (club) geweest. Daarnaast hebben we Irene's verjaardag gevierd (zie foto's op mijn account hieronder).

Nu is het plannen maken wat ik nog wil doen in de tijd die ons rest, en dat is niet zo veel...! En ik wil nog zoveel zien/doen/beleven, ik wil niet hoeven kiezen.... Er zit maar een ding op: terugkomen naar India. Dat gaat vast gebeuren. Connie en ik keken elkaar al lichtelijk melancholisch aan in de brakke bus vanaf Sinhagad fort: we gaan India missen, ook het vuil, de herrie, de maffe mensen en alles eromheen.

P.s. let niet op de titel, is van een van mn favo Last Shadow Puppets songs!

Foto's:
http://s251.photobucket.com/albums/gg314/saraindia