Monkey Business

Allereerst een korte update sinds mijn laatste schrijfsel: de feestdag Holi is stilletjes aan ons voorbijgegaan. Wij hebben ons als bange muisjes verstopt in het appartement, in de vrees ondergegooid te worden met chemische verfmengsels die ook vier jaar later je haar nog vrolijke groen en rozetinten geven. Nu viel het feestgebruis in Viman Nagar ook nogal mee. Op een handvol jeugd en enkele kleurrijke riksjadrivers na deden niet veel mensen aan het poedergooien.
De zondag na Holi hebben we ons vermaakt met enkele collega's. We (appartement 601) hadden een vijftal mensen uitgenodigd, en iedereen bleek iets te eten meegenomen te hebben. Gevolg was dat we bovenop de al grote stapel voedsel ook nog Indiase lekkerheden hadden. Na de thee en de lunch hebben we dapper eieren uitgeblazen (hilariteit alom, met een naald een ei doorprikken en leegblazen hebben de vrouwen nog nooit geprobeerd). De eieren werden beschilderd en konden als souvenir mee naar huis. Amruta, een van de collega's, had ook nog een kadootje voor alle interns meegenomen, een houten olifantje.

De interns hebben tevens de tailors ontdekt. Voor niet te veel geld kun je stoffen kopen en laten maken. Westerse kleding is lastig voor de kleermakers, maar met een voorbeeld van het kledingstuk dat je wilt, en de instructie een kopie te maken, kan het resultaat heel goed worden. Zo heb ik mijn favo zwart-witte rok na laten maken en heb ik voor nog geen 20 euro dezelfde rok in een ander stofje. Er is ondertussen een hele baterij aan broeken en salwaar kameez (indiaas kleding stuk bestaande uit een lage top en een rare broek plus een lange sjaal) besteld door de meiden.

Het werk is nogal veranderd sinds de laatste entry op mijn weblog. Dat lijkt steeds het geval te zijn maar constante factor is dat we het steeds drukker krijgen. Renée en ik zijn de contacts voor het nederlandse BSL en moeten ervoor zorgen dat alles goed en op tijd (*kuch*) wordt afgeleverd. Maandag t/m woensdag was een delegatie van BSL mensen hier, en met zijn drieën hebben ze ervoor gezorgd dat er nog wat meer vaart in de zaak kwam. Het was erg leuk om hun hier te hebben; in de eerste plaats zijn het gewoon leuke mensen, in de tweede plaats is het verfrissend om de nederlandse humor en befaamde nuchterheid en directheid weer mee te maken op de werkvloer. Ik denk dat de Indiërs wel enigszins onder de indruk waren van hun manier van met elkaar omgaan. Ook de hoogste baas wordt gewoon in de maling genomen en op 1 april wordt zelfs Suprakash, de productie manager, gepakt ("Er zit wat in je haar. Nee, meer naar links. Haha!.."). Ik ben ontzettend druk met van alles regelen en mijn rol en positie in het bedrijf krijg steeds meer vorm. Ik leer veel, maar aan de andere kant realiseer ik me nu dat als ik voor de komende tijd deze baan behoud, er niks terecht komt van het oorspronkelijke interns schema. Ik zou deze maand naar de afdeling graphics moeten, een perfecte afdeling voor me. Maar ik heb mijn gezicht nog niet eens laten zien omdat ik omkom in het werk voor BSL. Ik ben hier om te leren, niet alleen om te werken. Ik wil graag op alle afdelingen training krijgen zoals de bedoeling is. En als dat egoïstisch gevonden wordt moet men het woordenboek er nog maar eens op naslaan onder "stagiair".

De aanstaande week ben ik trouwens niet in Crest, maar begin ik aan het vrijwilligerswerk voor de Doorstep School. Vidya en ik zijn de eersten die hiermee aan de slag zullen gaan. Wat voor werk we gaan doen is nog volstrekt onduidelijk, ook voor de mensen bij de Doorstep zelf. We zien het dus maandag wel. Het zal fijn zijn een weekje weg te zijn uit Crest en van de werkstress daar. Men werkt zelfs op de zaterdag waarop het hele bedrijf vrij zou zijn wegens het Hindu Nieuwjaar en op zondag.

Ook al werd me weer gevraagd om op zaterdag te werken (heb ik ten slotte al 2 keer eerder gedaan, om volgend weekend naar Mumbai te kunnen en er een maandag en dinsdag aan vast te plakken), ik heb uiteraard nee gezegd. Vandaag zijn we namelijk naar Mahabaleshwar gegaan, met alle interns, op kosten van Crest. In deze korte weekendtrip bezochten we een van de hill stations in de omgeving van Pune. Na zo'n 3 uur rijden bevonden we ons in de ruige bergen. Er bleek geen schema voor ons te zijn, we mochten zelf bepalen wat we wilden bekijken. Dat is geweldig mits je weet wat er te zien is (en je chauffeur engels spreekt). Gelukkig had ik me wel voorbereid voor onze komst en wist ik welke punten mooi zijn in de omgeving van Mahabaleshwar.
We begonnen bij Table Point. Dit is een superplatte bergtop van enkele honderden meters doorsnee en behoord tot de grootste tafelbergen in India. Er waren veel paarden en paard-en-wagentjes op de berg, en we hebben ons luxueus laten rondrijden in een hobbelig wagentje. De paarden in India zijn anders dan de onze, kleuren en slanker, met lange benen en gedraaide oren. Op de point waren ook een paar groepjes kleine apen, aan het spelen en ravotten.
Na ons ritje begaven we ons naar de Mapro aardbeien boerderij, een bekende plaats waar aardbeien te koop zijn. Verser kan niet. Overal langs de weg staan lui aardbeien en mulberries te verkopen, in grote rieten manden of prachtig hoog opgestapeld in marktkraampjes. Hier was maf genoeg ook een mevrouw die arabische henna aanbracht als handversiering. Ik heb dit laten doen en het resultaat is een oranje versiering over mijn linker palm! Beetje jammer was dat ik uren met een uitgestoken hand heb gelopen, bang om af te geven of het design te verpesten. Het schijnt 8 dagen te blijven zitten.

Na Table Point en de aardbeien reden we door naar Lodwik point en Elephants Head point. We moesten een half uurtje lopen naar de punten. Connie, Renée en ik durfden dit uiteraard gerust aan en het uitzicht over de vallei bleek prachtig. In de bergen is het ook lang niet zo heet als in de stad dus is het wandelen aangenaam. Na deze twee points bezochten we als laatste de meest beroemd epunt, Arthurs Seat. Er waren veel apen in de buurt om ons gezelschap te houden. Het uitzicht is immens, een diepe val van honderden meters en scerpe bergkammen die in de nevelige lucht verdwijnen. Toen we even op een rots wat uit zaten te rusten en een dadelcake verorberden, bleken we niet de enige hongerige zielen te zijn. Een clubje apen kwam snel aangehold en probeerde onze cake te stelen. We zijn hem maar gesmeerd, waarna de apen door stampen en roepen door een kerel werden weggejaagd. Aapjes kijken is leuk-maar vanaf een afstandje, ajb.

Onze dagtocht was dus goed geslaagd met een bezoek aan de belangrijkste, maar lang niet alle, uitzichtspunten. De bomen zijn prachtig daar, met felgekleurde bloemen en lange peulen. Onderweg heb ik zwijntjes gezien, een hel blauw-groen-koperkleurig vogeltje, kamelen en lage rieten hutjes in de vorm van tipi's. De lucht was fris en schoon, de bergwind welkom, de zon fel zoals altijd.

Update: er zijn weer foto's geüpload op http://s251.photobucket.com/albums/gg314/saraindia/