Van gefrituurde spaghetti naar olifantklok

Afgelopen zaterdag hebben we een sightseeing tour door Pune gemaakt, onder de bezielde leiding van een trotse Subodh. We begonnen bij de German Bakery, anders dan zijn naam doet vermoeden een bakker in erg indiase stijl. Dus veel, veel mensen, een krakkemikkig gebouwtje maar wel soort van normaal brood. Daarna gingen we naar Sara's Park, oftewel Sarasbaug. Het eerste beetje groen dat we zien... Leuk dat het naar mij vernoemd is ;) Volgende stop was Parvati Hill, vanwaar je een aardig uitzicht over de stad hebt, ware het niet dat de smogwolken dat enigszins tenietdoen. Op de heuvel staan ook enkele tempels. Na Parvati Hill (lekker klimmen in 32 graden) hebben we uitgebreid gelunchd in een mooi hotelrestaurant. Het eten is hier zwaar en veel meestal, dus slanker zal ik hier niet worden... Zeker niet als men hier de spaghetti in de frituur gooit.

Na de lunch bezochten we Laxmi Road, een van de drukste en populairste straten, met straatjes in Tunesische bazaarstijl. Hier kan je alles kopen en moet je afdingen. Aangezien we hier pas net zijn wil ik nog even wachten met kopen tot ik weet wat er is en hoeveel het ongeveer zou moeten kosten. Wel hebben we een nuttige aankoop gedaan voor ons huisje: een geweldige kitsch klok met Ganesh, de populairste god van Pune. Met zijn olifantenkop (zijn echte hoofd is volgens de legende per ongeluk door zijn vader Shankar afgehakt. Deze verklaarde vervolgens dat hij hem een hoofd zou terugbezorgen van de eerste die langsliep. Laat dat nou een olifant zijn) is Lord Ganesh goed herkenbaar. Ik geloof dat Subodh geschokt was door onze blasfemie, maar op mijn vraag lachte hij alleen maar. Na Laxmi Road wilden we nog naar een beroemd fort met een onuitsprekelijke naam, maar we waren te moe en te vol om nog door te gaan.

De smog is eeuwig. Je loopt over de weg waar alles rijdt, want aan voetgangerspaden doen ze hier meestal niet, en als ze er wel zijn liggen ze bezaaid met daklozen die er hun ' huis' hebben gemaakt. Ik draag een sjaal bij me, ja, mijn mooie zijde sjaal, tegen de smogluchten. Ook is er altijd lawaai. 's Nachts moet je met oordopjes slapen vanwege de verkeersherrie: iedereen toetert hier, ook als er geen reden voor is. Veel trucks hebben een multitoon toeter, een hard riedeltje. Ook de werkzaamheden tegenover ons appartementencomplex, waar een nieuw gebouw van minstens 8 verdiepingen wordt neergezet, gaan altijd door. Een ongezonde stad om te leven. De omgeving van Pune schijnt erg mooi te zijn, groen.

De mensen zijn allemaal erg aardig. Er zijn al verscheidende collega's die me dingen hebben voorgesteld, en ik weet niet of ik hun aanbiedingen nu moet aannemen of dat ze puur uit beleefdheid zijn aangeboden. Zo wil ik graag bij een Indiase dansgroep, en blijkt een collega een fervent beoefenaar van traditionele indase dansen. Ze heeft me uitgenodigd om te kijken of mee te doen. Subodh heeft ons bij hem thuis uitgenodigd, en weer iemand anders om met haar mee te gaan naar de bios, en shoppen in Laxmi road. Allemaal leuk, ik zie wel of ik er tijd voor heb en of ik hun aardige voorstellen kan aannemen.

Het werk is al beter. Ik geloof dat ik op de beste afdeling zit qua collegas en werk, iedereen is erg behulpzaam en aardig hier bij E- Detailing. Er zijn dagen dat ik niks doe en het tempo is veel te langzaam, maar ik doe tenminste af en toe wat. Al mag ik nog niet aan live projecten werken en doe ik dus dingen die door hun al gedaan zijn, puur als oefening. Over een week of 3 ga ik naar een andere afdeling.

India begint te wennen. Ik spring niet meer opzij als er verkeer rakelings langsraasd, bedelende mensen negeer ik, al heb ik nog altijd het gevoel dat ik harteloos ben door dit te doen. Ik probeer niet steeds waarom te denken als er weer eens iets raars is, al ben ik vrees ik te nieuwsgierig om dit ooit af te leren. Bijvoorbeeld gisteren. We gingen groente halen bij een handkar op straat, en het jongetje wilde ons maar tot een halve kilo tomaten meegeven. Waarom niet meer? We wilden een kilo tomaten, daar verdient hij toch geld mee? En waarom willen sommige riksja rijders ons niet meenemen, terwijl ze duidelijk geen klanten hebben? Het zal een raadsel blijven.