Rennen en vervelen

Maandag hebben we gepoogd ons in te schrijven bij de Indiase gemeente. Dit is verplicht voor alle buitenlanders die voor langere periode in India blijven. We hadden Vasha, een collega, de hele dag bij ons, wat heel veel scheelt: zij weet precies hoe alles werkt. We zijn nog niet goed ingeschreven en moeten dinsdag voor de derde maal terug. Je vraagt hier nooit 'waarom', je neemt gewoon aan dat men een goede reden heeft. 'Why' vragen is ook een soort teken van zwakte, je bent onwetend. Het is een andere cultuur dan in Europa, dat is zeker.

Het eten is hier echt goedkoop. We hebben zondag bij een superposh italiaans-indisch restaurant gegeten waar het hoofdgerecht wel rond de 220 roepies p.p. kostte, =nog geen 5 euro. Heel veel geld voor Indiase begrippen! Ook 's middags wordt warm gegeten meestal. Het eten bestaat vooral uit spicy curries die met de hand worden gegeten, met naanbrood als 'bestek'.

Sinds dinsdag zijn we op het kantoor van Crest aan het werk: vooral trainingen. Mijn eerste afdeling is e-detailing, het creeeren van internet nieuwsletters. het kleine beetje kennis dat ik heb van Dreamweaver komt goed van pas. Ik zit achter twee pcschermen, cool :) Het kantoor is niet zo groot en ligt in een superclean, supermodern it-park. Grasvelden en watervallen, hier het toppunt van rijkdom, zijn goed vertegenwoordigd. Zet echter één voet buiten de compound en je bent weer in de chaos belandt, maar het park ziet eruit als New York. Al onze dagen zijn van A tot Z gepland en volgeboekt, maar gelukkig hadden we gisteravond vrij. We hebben wel eventjes tijd voor onszelf nodig om wat te rusten, want we zijn continu aan het rennen geweest sinds we in eigenlijk Heidelberg zijn beland. Men zorgt er goed voor dat we ons niet vervelen-of is het om een cultuurshock te voorkomen? De vrije avond hebben we benut door Indiaas afhaaleten te bestellen, wat voor 6 personen nog geen tientje was. Een Bollywoodfilm, Kuch Kuch Hani Hai, zorgde voor afleiding; wat een cliche, over-the-top, superblije bedoening is zo'n film, zeg. Veel dansjes en liedjes over onbereikbare liefdes, maar altijd een happy-end.

Ons rooster voor de komende zes maanden is voor ieder van ons zessen een beetje anders. We rouleren en komen zo op elke afdeling van het bedrijf te zitten voor ongeveer een maand. Ook hebben we nog de NGO, de non-government organisation, oftewel het vrijwilligerswerk voor de Doorstep School. Dat doen we twee aan twee. Wat voor project we hier gaan doen is nog onduidelijk. De drie trips naar nabijgelegen gebieden/steden zijn ook tot op de minuut gepland. Verder hebben we om de dag een typesetting-training de komende 2 maanden, en ook om de dag Marathi-training, de taal van de streek Maharashtra. Dit wordt gegeven door een leraar Duits van de universiteit van Pune. Nu is Duits al niet makkelijk voor me, maar met een dik Indiaas accent (hij bevat niet dat wij Nederlanders geen Duits spreken) is het helemaal vrijwel onverstaanbaar. Ik knik en glimach maar, dat doet de gehele bevolking hier.

Wat me erg meevalt is dat er nauwelijks tot geen muggen zijn, omdat het winter is. Overdag is het warm weer, rond de 30 graden, wat alleen maar veel erger zal worden: in de zomer wordt rond de 45 graden. En dan de moesson eroverheen... Maar dat duurt nog wel even. Het verkeer valt ook best mee, ik had me op het allerergste voorbereid maar tot nu toe zijn we er heelhuids doorheengekomen. De riksja-mannen zien er niet uit in hun aftandse tiendehandse wagentjes, maar rijden kunnen ze wel.

Onze internetverbinding is afgesloten wegens achterstallige betaling, gelukkig heb ik op het werk wel toegang tot internet op mijn afdeling. Ik ben klaar met mijn werk voor vandaag en verveel me nu; zo kan je volgeboekt zijn en toch niets te doen hebben. Geen foto's nu dus, die volgen later!